Դեռևս 1940թ. Շարա Տալյանը դիմել էր Հայաստանի Արվեստի գործերի վարչությանը` Երևանում օպերետային թատրոն ստեղծելու առաջարկով: Նրա կազմակերպչական ընդունակություններն ու հեղինակությունը նպաստել են իր ղեկավարությամբ, Հայֆիլհարմոնիային կից օպերետային խումբ ստեղծելուն, որը 1941թ դեկտեմբերի 23-ին, Վ. Վալենտինովի ՙՀրո քրմուհի՚ օպերետի ներկայացումով բացում է իր խաղաշրջանը:
1942թ բացվում է Երևանի երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնը, որի գեղարվեստական ղեկավարի պարտականությունները դրվում են Շարա Տալյանի վրա:
Նրա ջանքերով թատրոնը համալրվում է օպերետային ժանրի փայլուն գործիչներով: Հայտարարված մրցույթով ստեղծվում է նվագախումբ, երգչախումբ, բալետային խումբ: Դոնի-Ռոստովից, Բաքվից, Թբիլիսիից, Մոսկվայից հրավիրվում են դերասան-դերասանուհիներ:
Թատրոնի սկզբնական խաղացանկը, Արամ Տեր-Հովհաննիսյանի հետ համատեղ, կազմում է Շարա Տալյանը դասական հեղինակների` Ֆրիմըլիի, Նելսոնի, Շտրաուսի, Կալմանի, Միլլեկերի, Դունաևսկու, Լեպինի և անհրաժեշտաբար հայ կոմպոզիտորների` Չուխաջյանի և Այվազյանի օպերետներով:
1943թ հունվարի 5-ին, համաձայն իր դիմումի, թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարի պարտականություններից ազատվեց Շարա Տալյանը, իր ջանքերով և իր գեղարվեստական ղեկավարությամբ` Հայֆիլհարմոնիային կից ստեղծած օպերետային խումբը` օպերետային պետական թատրոնի վերածելու գործում մատուցած բացառիկ ծառայության համր, Շարա Տալյանն արժանացավ Մինիստրների խորհրդին առընթեր Արվեստի գործերի վարչության հատուկ շնորհակալության:
Հայ մշակույթի պատմության մեջ Շարա Տալյանը մնաց որպես Հայաստանում առաջին հայկական օպերետային թատրոնի հիմնադիրը:

Շուրջ 14 տարի (1941-1955) երաժշիտական կոմեդայի թատրոնի գլխավոր ռեժիսորն և ապա նրա գեղարվեստական ղեկավարն էր` մեծատաղանդ ռեժիսոր և սքանչելի դերասան Թադևոս Սարյանը, որին այսօր էլ երանությամբ են հիշում թատրոնում:
Լինելով թատրոնի առաջին գլխավոր ռեժիսորը, նա կարողացավ կազմակերպել թատերական գեղարվեստական հետաքրքիր միջավայր, ստեղծեց ժամանակի ըմբռնումով երաժշտական թատրոն, նրա բեմադրությամբ դասական և ազգային ստեղծագորշությունները հնչեցին ռեժիսորական ընկալման ցայտունությամբ, հանդգնությամբ և այս ամենով Թադևոս Սարյանը հաստատեց փառավոր ավանդույթներ, արձանագրեց հաղթանակների իր տարեգրությունը:
Նրա բեմադրած քսանից ավելի ներկայացումները օպերետներ և երաժշտական լայնածավալ կատակերգություններ են` ‹‹Ատամնաբույժն արևելյան››, ‹‹Կարինե››, ‹‹Երջանիկ օր››, ‹‹Մեծ հարսանիք››, ‹‹Գարնանային երգ››, ‹‹Թագավորը զվարճանում է›› (որով եվ բացվել է թատրոնի վարագույրը), ‹‹Բայադերա››, ‹‹Ռոզ Մարի››, ‹‹Կրկեսի իշխանուհին››, ‹‹Անհանգիստ երջանկություն››, ‹‹Գնչուների բարոնը››, ‹‹Կապույտ Դանուբի ափին››, նաև այլ բեմադրություններ, որոնց համար Սարյանը գտել էր հետաքրքիր լուծումներ` դարձնելով այն երաժշտական կոմեդայի ժանրի երևույթներ: Երաժշտական թատրոնի պատմության մեջ բացառիկ նշանակություն ունի դերասան Թադևոս Սարյան երևույթը: Նա ազատ էր բեմի վրա, անսահմանափակ հնարավորություններով լեցուն, բնական և բազմերանգ:
Մինթոև (‹‹Մորգանի խնամին››), Թադե (‹‹Շողոքորթն››), Բալաբեկ (‹‹Աղբյուրի մոտ››), Օսկան (‹‹Օսկան Պետրովիչն էն կինքումը››), Արշակ Բեգլարիչ (‹‹Հին հիվանդություն››), Զուպան (‹‹Գնչուների բարոնը››), Թափառնիկոս (‹‹Ատամնաբույժն արևելյան››) սարյանական հոյակերտ անձնավորումներ են, որոնք հայ թատրոնի պատմության մեջ մնացին անկրկնելի:

Իրար համարժեք խաղընկերներ էին Իզաբելլա և Հայկ Դանզասները, թատերական-երաժշտական կրթությամբ ու նաև բնածին տարերքով, տաղանդով ու բնավորության գծերով անգամ:
Դժվար էր նրանց անջատել իրարից, պատկերացնել առանձին-առանձին: Հայաստանի Արվեստի գործերի վարչության հատուկ հրավերով, Երևան փոխադրվելով Դոնի Ռոստովի իրենց հիմնադրած հայկական օպերետային թատրոնից, Դանզաս ամուսինները հանդիսացան նաև երևանյան օպերետային թատրոնի լիիրավ հիմնադրողները, այդ ժանրի ծիծեռնակները հայ երաժշտական իրականության մեջ:
Տաղանդի, հմայքի և առհասարակ դերասանական արվեստի մեծ վարպետության հասնելու ճանապարհին Դանզասները աննահանջ ու անզիջում քայլել են դեպի արվեստի բարձրակետը:
Ու այդ կետից նրանց անձնավորած որ կերպարն էլ քննելու լինենք` Ջուլիետ, Ռոմեո (‹‹Թագավորը զվարճանում է››), Մարիետա, Նապոլեոն (‹‹Բայադերա››), Ստասի, Բոնի (‹‹Սիլվա››), Վանդա, Հերման (‹‹Ռոզ Մարի››), Մաբել, Տոնի (‹‹Կրկեսի իշխանուհին››), Ուստիան, Նազար (‹‹Քաջ նազար››), Պեպիտա, Միկկի (‹‹Ազատաշունչ հողմը››) պիտի համոզվենք, որ այն կրում է մշակվածության կնիքը, ունի իր պրոֆեսիոնալ կոչումը, իր լեզուն ու գույնը, իր վառ ու յուրահատուկ բնավորությունը:

Երաժշական կոմեդիայի թատրոնի պատմության մեջ դասական անուն է Վարդան Աճեմյանը: Նրա անվան հետ են կապված թատրոնի` 1947-1953թթ ձեռքբերումները, երբ նա եղավ այդ տարիների գեղարվեստական ղեկավարն ու դերասանապետը, ապա նաև հետագա ձեռքբերումների հեղինակը, որոնք արդյունք էին ‹‹աճեմյանական դասերի››:
‹‹Մորգանի խնամին››, ‹‹Շողոքորթըն››, ‹‹Աղբյուրի մոտ››, ‹‹Ազատաշունչ հողմը››, ‹‹Ատամնաբույժն արևելյան››, ‹‹Կարինե››, ‹‹Ծաղիկների աշխարհում››` սրանք մեծ թատրոնին վայել ներկայացուներ են, որոնցում Աճեմյանը կարողացավ ի հայտ բերել և առավելագույնս բացահայտել Թադևոս Սարյանի, Կարպ Խաչվանքյանի, Սվետլանա Գրիգորյանի, Արտաշես Արևշատյանի, Ալլա Անդրիասյանի, Մելինե Համամջյանի դերասնական անհատականությունների թաքնված հնարավորությունները:
Աճեմյանական բեմադրությունները հաստատեցին, թե որքան մեծ է ռեժիսորի դերը երաժշտական թատրոնում: Նրա այն միտքը` թե այս թատրոնում բոլորը` երգիչներ թե պարողներ, մինչև իսկ երգչախմբի արտիստները պետք է երևան իբրև դերասաններ` ձուլվեն ներկայացմանը, հրաժեշտ տալով չեզոք վիճակին: Գլխավորը` երաժշտական կոմեդիայի թատրոնում Աճեմյանի հեղինակած բեմադրությունների շնորհիվ հաստատվեց երաժշտականի և բեմականի համաձուլման սկզբունք, որը մի նոր որակ էր երաժշտական թատրոնում:
Պատահական չէ, որ աճեմյանական շրջանը թատրոնի պատմության մեջ մտավ որպես ‹‹Ոսկե դար››: